Eten uit liefde

Oervoeding heeft mij fitter, energieker en slanker gemaakt. Fantastisch. Goede voeding nuttigen uit liefde voor mezelf.

Toch lukte dat niet altijd. Een periode voelde ik me vaak misselijk, voelde ik nare pijnplekken in mijn lijf en werd ik emotioneel. Spontane huilbuilen. De misselijkheid, pijn en emoties wilde ik liever niet voelen. Eten hielp de nare gevoelens te verdrijven. Ik kreeg een niet uit te leggen heftige drang naar eten. Gezond en ongezond. Het maakte niet uit. Ik at veel te veel.

Ziekmelden, dat doe je toch niet?

‘Ik snap dat niet. Sommige mensen melden zich om de haverklap ziek. Dan weer een pijn hier en weer een pijntje daar. Wat een slappelingen. Ze kunnen toch wel een beetje doorzetten. Iedereen heeft wel eens een baaldag. Ik ook hoor. Maar ik meld me écht niet ziek. En ze vergeten helemaal dat collega’s dan hun werk moeten doen. Collega’s die zich nooit ziek melden, moeten dubbel zo hard werken. Dus die zijn er de dupe van. En het management doet er ook helemaal niks aan.

Voelen

We doen dingen om niet te voelen.
We rennen met oordopjes in om niet te voelen.
We fitnessen met de tv aan om niet te voelen.
We praten om niet te voelen.
We piekeren om niet te voelen.

Kippen hebben een rechtlijnige rangorde. Kip A is dominant over alle kippen, zij mag alle kippen pikken. Kip B over alle andere, behalve A. Kip C over alle andere, behalve A en B, enz.

De kip onderaan de rangorde wordt door anderen gepikt en moet afwachten wat er aan voer overblijft. Ze is dan ook vaak ondervoed en bij voedselschaarste zal zij als eerste ziek worden en evt. zelfs sterven.

Mensen kennen ook een soort van rangorde. We hebben een sociale kring. Een partner, een kind, een ouder, een verzorger, een buur, een collega, een vriend(in), een grootouder, een baas of noem maar op. Waar sta jij?

Mijn lijf doet raar

Ik zat een tijdje niet lekker in mijn vel. Kortademig. Teveel hooi op mijn vork genomen. Te jachtige levensstijl. Ik wist het, maar ik voelde me niet in staat om het te veranderen. Toen opeens voelde ik overal tintelingen. En een raar duizelig en licht gevoel in mijn hoofd. Gek onbekend gevoel.

Als mijn lijf vreemd doet, dan word ik nieuwsgierig. Om mijn lichaam te kunnen begrijpen, moet ik het eerst observeren en aandachtig voelen. 

Ik zei tegen mijn partner (een echte angsthaas). ‘Mijn hoofd doet een beetje raar. Ik kan niet meer op mijn benen staan. Ik ga liggen. Laat me maar even met rust. Maak je je niet ongerust. Je hoeft geen dokter te bellen hoor. Ik weet het gewoon, het gaat vanzelf weer over’.

Rustig en diep ademhalend liggend op de bank richtte ik mijn volle aandacht op het gevoel in mijn hoofd. Een duizelig, licht en ongrijpbaar gevoel. En toen? Het veranderde. Het zakte naar beneden. Naar mijn gezicht. Mijn gezicht kreeg het zelfde gevoel. Het gekke gevoel in mijn hoofd was weg. Ik was stomverbaasd.

Het stoere simpele mannenleven

Buiten is het koud. Ik open de deur van een donkerbruine kroeg. De gezelligheid en warmte en de geur van verschraald bier komt me tegemoet. Gedimd licht en bluesmuziek. Stamgasten aan de bar. Voetbal op een groot scherm. Een eenvoudige menukaart. Bitterballen, bier en voetbal.

Ik pak een barkruk in de hoek van de kroeg. Ik zit naast een lege kruk. Ik bestel een biertje. Ik luister naar het geouwehoer van de mannen om me heen.

Plots komt er een grote gespierde man naast me zitten. "Schoonheid, kom je wat leren van het mannenleven?" Ik schrik uit mijn overpeinzingen. “Ja, zo zou je het kunnen noemen”.

Vechten, strijden, verzetten en weer doorgaan!

Herman van Veen zong dit prachtige lied. Ik heb het iets aangepast. Opzij, opzij, opzij, maak plaats, maak plaats, maak plaats. Ik heb ongelofelijke haast. Opzij, opzij, opzij, want ik ben haast te laat. Ik heb maar een paar minuten tijd. Ik moet vechten, strijden, verzetten en weer doorgaan. Ik kan nu niet blijven, ik kan nu niet langer blijven staan.
 

We vechten, strijden en verzetten ons tegen pijn, ziekte, geldgebrek, angst, alleen zijn. Tegen Donald Trump en Geert Wilders en nog veel meer.

Stiekem een beetje trots

 Ik luister gesprekken af. In de supermarkt, in de trein, op het voetbalveld of waar dan ook. Gesprekken gaan opvallend vaak over ziekte. De diagnose, de behandelaren, de behandeling, therapieën, operatie, medicatie en bijwerkingen. Mensen vergaren grote kennis over hun ziekte en delen dit. Herkenbaar! Ruim 3 jaar leed ik aan de ziekte ME/CVS (chronisch vermoeidheidssyndroom). Een regelmatig terugkerend gesprekonderwerp. Mensen informeerden belangstellend. Ik kreeg aandacht en ik deelde mijn kennis.

Een onbehandelbare aandoening. De artsen zeiden: ‘je moet er mee leren leven’. Ik durf het nu te zeggen. Ik voelde mij stiekem een beetje trots. Trots hield ik me staande. Het maakte mij ook bijzonder. In mijn omgeving leed niemand aan deze ziekte. Zo werd ik mijn ziekte. Onbewust. 

Veel kracht en sterkte!

Onlangs las ik een rouwadvertentie. Een kennis is overleden. De overledene was geliefd. Ik heb de nabestaanden ‘veel kracht en sterkte’ gewenst. Dat vind ik een mooie wens. Tijdens de uitvaart valt het mij op dat de getroffen familie zich goed staande houdt. Af en toe een traan, maar ze weten zich goed te beheersen. Aan de buitenkant zien ze er krachtig en sterk uit. Ik bespeur bij mezelf een tegenstrijdigheid. Ik wens nabestaanden veel kracht en sterkte, maar als ze dat tonen bij de uitvaart dan mis ik de emoties. Ze onderdrukken hun overweldigende verdriet. Dat wens ik hen niet toe. Wat bedoel ik eigenlijk te zeggen?

Mijn oordelende puppy

Ik heb een schattige, lieve puppy van 4 maanden. Alleen, mijn hond is een keffertje. Ze blaft om alles. Een mens, een auto, een andere hond, een konijn, een kat, een rollende container, elk ander hard geluid. Het maakt niet uit. Ik heb er een gruwelijke hekel aan. Mopperen, boos worden, ' Stil ' of ' Koest" roepen, een kort hard rukje met de riem, een tik over de neus. Het werkt niet. Ze gaat maar door. Ik word er onrustig van en ik geneer me rot. Ik wil lekker wandelen met mijn puppy in het bos, met haar spelen en haar leuke dingen leren. Het komt er niet van. En ze begint ook nog te stinken. Een doordringende nare vieze geur. Ik ruik deze geur overal.

We have a dream!

We have a dream! We willen dat onze Nederlandse helden winnen bij de Olympische spelen. We gunnen hen een (gouden) medaille en eeuwige roem. En dan lukt het soms net niet om een medaille te veroveren. Wat een teleurstelling voor ons en ook voor de sporters. Na jaren keihard werken kan het zelfvertrouwen een flinke deuk oplopen.

Ook zonder dat ik hard getraind heb voor een kampioenschap is mijn zelfvertrouwen vandaag gekneusd. Wat een rotdag! Ik word te laat wakker. Zeurende hoofdpijn. Mijn puppy, die met haar scherpe nagels, mijn blote benen versierd met krassen. Geen eten in huis. Ik heb vorige week mijn ramen gelapt. Nu schijnt de zon erop. Verschrikkelijk! Ik trap met mijn blote voet in een hondenplas in mijn woonkamer. Wanneer wordt ze eens een keer zinnelijk? Ik ga met een lege maag naar de winkel boodschappen doen. Lekkere, maar ongezonde dingen gehaald. Opgepeuzeld. Spijt! Waarom heb ik me niet geheerst? Ik had vandaag een afspraak. Helemaal vergeten! De afspraak kan pas over 4 weken weer worden ingepland. Ik bel een goede vriendin om even af te blazen, maar ze neemt niet op. Ik ga achter mijn computer zitten. Dan maar aan het werk. Ik denk, tuur en ik staar, maar er komt helemaal niks.

Van de overgang naar...? 

Intuïtie is weten! Dat klinkt heel stellig, maar ook vaag. Ik kan het beter uitleggen aan de hand van een voorbeeld in mijn eigen leven. Ik heb na 33 jaar bewust afscheid genomen van mijn functie in loondienst. Op het moment dat ik mijn baan los liet, kon ik volledig openstaan voor alles wat er op mijn pad kwam. Ik stond open voor ontmoetingen. Ik heb bewust geleefd en gelet op alles wat ik zie, hoor, ruik, proef. Ik heb gelet op signalen, symbolen, ingevingen en toevalligheden. Ik luisterde naar mijn lichaam en ik schreef mijn dromen op. Wat heeft het opgeleverd? Dat kun je lezen in mijn persoonlijke verhaal (12 weken / april, mei en juni).

Plots werd ik niet meer ongesteld. Dus dat was de overgang. En dan? Dan gebeuren er rare dingen. Het lijkt een bevrijding. Ik ging openstaan en dan trek je als een magneet bijzondere dingen naar je toe. Ik kreeg oog voor dingen die er al waren, maar die ik niet zag.

Ik ging naar een theatervoorstelling met mijn broertje (van 50) met het syndroom van Down. 2 jonge dames speelden een muziekinstrument en ze zongen alle bewoners persoonlijk toe. Iedereen reageerde anders; de één danste, de ander zwaaide en bij de ander zag je alleen een twinkeling in de ogen. Maar wat genoten deze jonge dames van hun optreden en de reacties van de bewoners. Ik dacht: dat wil ik ook. Zo intens genieten van mijn werk! 

Coaching en bungeejumpen

Onlangs was ik gesprek met een oud collega, waarbij we naast het ophalen van herinneringen, ook kwetsbare zaken hebben besproken. Ik vertelde hem dat ik tijdens het coachen activiteiten in de natuur onderneem, waarbij de coachee kiest wat we gaan doen.

‘Valt bungeejumpen daar ook onder?’ vroeg hij me.
Ja hoor, het is bewegen en in de natuur’.