Vechten, strijden, verzetten en weer doorgaan!
Herman van Veen zong dit prachtige lied. Ik heb het iets aangepast. Opzij, opzij, opzij, maak plaats, maak plaats, maak plaats. Ik heb ongelofelijke haast. Opzij, opzij, opzij, want ik ben haast te laat. Ik heb maar een paar minuten tijd. Ik moet vechten, strijden, verzetten en weer doorgaan. Ik kan nu niet blijven, ik kan nu niet langer blijven staan.
We vechten, strijden en verzetten ons tegen pijn, ziekte, geldgebrek, angst, alleen zijn. Tegen Donald Trump en Geert Wilders en nog veel meer.
Vechten, strijden en verzetten kost ons bakken energie. Bovendien heeft het een averechts effect. Uiteindelijk worden we moe, lusteloos en we hebben nergens zin meer in.
Neem pijn. Als je je verzet tegen pijn, verkrampt je lichaam en de klachten nemen toe. Je kunt pijn ook verwelkomen. Het klinkt misschien raar. Maar het bijzondere van verwelkomen is dat je de pijn volledig accepteert. De spieren ontspannen en de klachten nemen af.
Fascinerend om te zien dat we toch doorgaan met strijden. We kunnen niet blijven staan en accepteren dat het is zoals het is. We hebben geleerd ons te verzetten tegen iets wat je niet wilt. We focussen ons daarmee op wat we NIET willen. En.....alles wat je aandacht geeft groeit.
Om gelukkig te zijn, om succesvol te zijn, om vrij te zijn moeten we de dingen accepteren zoals ze zijn en loslaten. We hebben het idee dat loslaten moeilijk is. We worden bang. Het is eng. Dat is het niet! Vasthouden is moeilijker dan loslaten. Alleen we zijn het niet gewend.
Ik ben in aanraking gekomen met een hele eenvoudige en effectieve loslaattechniek. Het is een loslaattechniek in het HIER en NU. In het kort gezegd: je voelt en accepteert je eigen gedachten, emoties, pijn en vermoeidheid of wat dan ook. En je laat meteen los. Heerlijk bevrijdend!
Nou dag tot ziens, adieu het gaat je goed.
